پایگاه خبری تحلیلی صبح تهران | sobheterhan.com

کشور ما دیار عجیبی ست، کشوری که همه در آن شاعر و هنر پرورند ،همه قوه ی طنز دارند، همه روی این نکته اتفاق نظر دارند که هنر نزد ایرانیان است و بس و همگی خود را از فرهنگی ترین عناصر عالم امکان می پندارند اما درست در مواقعی که فضای جامعه به هر دلیلی متلاطم می شود اولین عنصری که قربانی می شود فرهنگ و هنر است. در سالیان اخیر که همه چیز سیاسی شده و حتی صحبت دو خانم خانه دار از پنجره با یکدیگر می تواند در حوزه فضای سیاسی تعریف شود، بسیاری از ابعاد زندگی ما ایرانیان از طرف بعد سیاسی و سیاست ورزان مورد دخالت بی جا واقع شده است. از آداب رسوم اجتماعی مثل ازدواج و روابط بین دو انسان عاقل و بالغ بگیر تا نان و پنیری که در سفره می خوریم همگی به برکت عملکرد بخش رسمی جامعه بخشی از حوزه سیاست شمرده شده و بخش رسمی خود را مجاز می داند در همه امور بنا به مصلحت دخالت کند.

در این بین مظلوم ترین بعد زندگی ایرانیان که در دهه ی اخیر به شدت مورد هجمه خواسته و ناخواسته قرار گرفته است بخش هنر و فرهنگ است .

بر کسی پوشیده نیست که همزمان با افول قدرت اقتصادی ایرانیان در زمان طرح تحول اقتصادی و هدفمندی یارانه ها بسیاری از کالاها از سبد مصرف و سفره ی طبقه متوسط و ضعیف کشور پر کشید اما کسی فرهنگ و هنر را هنگام پر کشیدن از سفره ندید و یا دید و به روی خودش نیاورد.

افت وحشتناک تیراژ کتاب و جراید ، نامهربانی با ادبیات ،سینما و تئاتر مستقل و غیر فرمایشی، مطرب شمردن جمیع اصحاب موسیقی وبالاخره حاکمیت انواع مبتذل هر کدام از گونه های تولید هنری بر بازار دستاوردهای فرهنگی، در کنار واردات بی حد و مرز انواع محصولات سطحی فرهنگی غرب نظیر فرهنگ اینستاگرام وسلفی و لایک گرفتن و... همگی باعث شده است که گزاره فرهنگ در ذهن جوانان امروز به پدیده قابل اغماض و چشم پوشی و سهل انگاری تبدیل شود .

حاشیه سازی ، جریان سازی و نفرت پراکنی قومیتی همگی دستاویزهای سیاست ورزان بد اخلاق برای به حاشیه راندن هرچه بیشتر بخش فرهنگ و ناک اوت کردن آن در گوشه رینگ نبردی ناجوانمردانه است.

غافل از اینکه این مرگ فرهنگی یک جامعه است که اقتصاد و سیاست و همه ابعاد اجتماعی را به قهقرا می برد. بر مردمی که میبینند و می شنوند و در فضای ناپیدای مجازی، سنگی به سمت فرهنگ آوران و هنرمندان پرتاب می کنند لازم است بدانند این سنگ شیشه عمر آینده ی فرهنگی فرزندان همه مارا نشانه گرفته است . فرزندان ما که از هم اکنون اگر مجالی داشته باشند و سر از داخل آیفون ها و تبلت های خود برآورند محصول فاخر و در خوری نمیابند تا خود را ولو برای ساعتی با آن مشغول کنند.

کلام آخر اینکه برای شمع لرزان و رو به باد فرهنگ و هنر، فوت آخر نباشیم.