نسخه چاپي
ارسال به دوستانبه ناگاه سران اتحادیه عرب به پشتیبانی غرب در نامه ای به شورای امنیت از ایران شکایت کرده و متعاقب آن امارات متحده عربی مدعی شده که ایران سه جزیره تنب کوچک، تنب بزرگ و ابوموسی را از چهار دهه و نیم پیش به صورت غیرقانونی اشغال کرده و این ادعا با دوره‌های منظم و فرکانسی بالا در تمامی نشست های سالیان اخیر کشورهای عربی تکرار شده است.
اما محتوای نامه نماینده ناظر اتحادیه عرب در سازمان ملل متحد و ضمائم آن در خصوص جزایر ایرانی در خلیج همیشه فارس کاملا بی اساس و از منظر حقوقی فاقد هرگونه ارزش و اثری بوده و لذا جمهوری اسلامی ایران در راستای دیپلماسی اعلام شده خود معتقد است استمرار مذاکرات مثبت و سازنده به رفع سوء تفاهم های موجود در خصوص اجرای مفاد و شاکله یادداشت تفاهم منعقده میان ایران و شارجه در سال 1971 و نیز حفظ دکترین تدوینی در جستار تنها نام صحیح و تاریخی پهنه آبی خلیج فارس که مورد تاکید و قبول سازمان ملل هم هست کمک خواهد کرد.
دو جزیره تنب کوچک و بزرگ در نیمه شمالی خلیج فارس و از نظر ژئوپلتیک کاملا در بخش ایرانی آن واقع و بر پایه تفاهم ایرانی – انگلیسی میانه دهه 1960 تمامی جزایر واقع در نیمه شمالی خلیج به ایران متعلق بوده و جزایر موجود در نیمه جنوبی اما متعلق به عرب هاست. درسال 1902 وزارت خارجه بریتانیا در جلسه ای محرمانه تصمیم گرفت این جزایر به علاوه جزیره سیری که آن هم متعلق به ایران است را به دلایل استراتژیک و به نام حاکم امارات اشغال کند لیکن در نوامبر 1971 طرفین موفق به حل چالش شده و با امضای تفاهمنانه میان ایران و امارات حاکمیت هر یک از طرفین بر بخش های مشخص شده و الحاقی تنفیذ گردید ولی اعضای اتحادیه عرب از جمله عراق، لیبی، الجزایر، یمن جنوبی، کویت و امارات متحده عربی در دسامبر 1971 شکایتی علیه ایران در شورای امنیت سازمان ملل مطرح و بدون ارائه هیچ مدرکی همانند سال های اخیر ادعا کرده ایران این جزایر را اشغال کرده است. شورای امنیت در نهم دسامبر 1971 جلسه ای فوق العاده جهت رسیدگی به این شکایت و حل مناقشه تشکیل و پس از بررسی کامل نشانگان و انگاره ها تصمیم به بستن پرونده این شکایت گرفت و اذعان کرد که دلیلی برای طرح شکایت وجود نداشته است. رهبران ابوظبی در تلاشی مذبوحانه و چندین دهه ای سعی در اشغال نظامی جلوه دادن موضوع بازگشت قانونی این جزایر در دستور کار خود داشته و در اپیزودی از یک سناریوی خود ساخته حضور یک فروند ناو دریایی ایران در جزیره ابوموسی در تاریخ 20 نوامبر 1971 که جهت افراشتن پرچم یک کشور که دریافت کننده سرزمینی از کشور دیگر است سنتی قانونی تلقی می شود.
اصل ماجرای آنروز از این قرار بود که در تنب بزرگ سوء تفاهمی میان فرمانده انگلیسی پاسگاه آن جزیره و افراد عراقی که به قصد سابوتاژ در جزیره حضور داشتند منجر به تیراندازی میان آنان شده و لذا ناو ایرانی که درست همان هنگام به قصد افراشتن پرچم ایران به تنب بزرگ رسیده بود طی اقدامی سریع، دست انداکاران آن حادثه را بازداشت و به راس الخیمه بازگرداند. این البته اولین باری نبود که امارات مرتکب انجام سیاست حرکت کفتار به دنبال شیر برای بدست آوردن سهمی از شکار می شد و لذا انتشار عرض حال مورخ 27 اکتبر 1992 آنان در سازمان ملل در پی اخراج نیروهای عراقی از کویت توسط آمریکا که استقرار گسترده نیروهای آمریکایی در سرزمین های عربی جهت تهدید ملل منطقه را مشروعیت بخشید نیز در راستای همین سیاست می توان ارزیابی کرد.
اصرار بر پارادایم غیرایرانی خواندن جزایر سه گانه و اطلاق عنوان مجعول بر خلیج همیشه فارس بیش از آنکه برخاسته از توان اعراب دراعمال چنین اهدافی باشد برخاسته از همسویی کردن با سیاست های هژمون گرایانه کاخ سفید در واشنگتن است که در نظر دارد تهران را دچار بی ثباتی و گرفتن تصمیمی ناشی از فشارهای روانی کند و در این رویکرد کاسبکارانه، اعراب منطقه به همراهی عربستان سعودی که واپس مانده ترین قرائت ها را از اسلام ارائه می دهند در حالی است که به خوبی واقفند اختلافات جاری میان تهران و جامعه بین الملل هرگز مانع نادیده انگاری واقعیت ایران به عنوان کشوری با سابقه تمدنی چندین هزار ساله و گستردگی قلمروی ارضی بی بدیل در منطقه و تاثیرگذاری مستمر مردم آن در هر حالت نخواهد شد. تسکین سرخوردگی ها و تحقیر دولت های عربی پس از سقوط صدام و نادیده انگاشتن اختلافات عمیق میان اعراب و اسرائیل باعث شده تا دولت های عربی به عنوان مجموعه ای نامنسجم در ارائه تمنیاتی در قالب چار چوب اتحادیه عرب هرگز نتوانند روندی تاثیرگذار در تحولات حوزه درون منطقه ای خود داشته باشند و بدیهی است پاسخ قاطع و کوبنده ایران به گستاخی ها، خواست آحاد ملت ایران بوده و ضامن پشتیبانی آنان از اراده ملی در مقاومت علیه باج خواهی های بیگانگان و اجانب است.
