آخرین اخبار
كدخبر: ۳۹۷۸۹
تاريخ انتشار: ۱۴ بهمن ۱۳۹۴ - ۱۰:۲۵
نسخه چاپي
ارسال به دوستانانسان در پناه توحید و توکل بر خدا، احساس پوچی نمی‌کند، دچار یأس نمی‌گردد، یقین دارد تلاشش اثری مثبت و نیکو بر جای خواهد گذاشت، کمترین کوشش او ضایع نمی‌شود، همه حوادث را بر اساس حکمت الهی تفسیر می‌کند.
تقویت ایمان:
برای رسیدن به مثبت‌نگری، تکیه‌گاه و زمینه فکری لازم است که چیزی جز ایمان به خدا و دین باوری نیست.
کسی که به خدا و روز جزا اعتقاد داشته باشد زندگی برای او معنا پیدا می کند.
وقتی از مذهب و خداباوری سخن می‌گوییم، منظور اعتقاد حقیقی و ایمان واقعی است.
اگر کسی به معاد باور داشته باشد، زندگی دنیوی برای او هدف نخواهد بود. این باور، جهت‌گیری خاصی به او می‌دهد. فضای خداخواهی، برای خدا بودن و به سوی خداشدن و فضای اطمینان، مثبت‌نگری است نه اضطراب و منفی‌نگری.
هر چه درجه خلوص ایمان به خدا بیشتر و میزان آگاهی افزون‌تر باشد، به همان نسبت، آثار آن در اندیشه، احساس و رفتار فرد، ظاهر می‌شود. انسان در پناه توحید و توکل بر خدا، احساس پوچی نمی‌کند، دچار یأس نمی‌گردد، یقین دارد تلاشش اثری مثبت و نیکو بر جای خواهد گذاشت، کمترین کوشش او ضایع نمی‌شود، همه حوادث را بر اساس حکمت الهی تفسیر می‌کند.
امام صادق (ع) می‌فرمایند:
«خداوند بزرگ می فرماید: بنده با ایمان خود را در هیچ حالی قرار نمی‌دهم، مگر آن که همان را برای او مفید و خیر قرار داده باشم. پس باید به قضا و آنچه من خواسته‌ام، راضی باشد.»
برای رسیدن به مثبت‌نگری، تکیه‌گاه و زمینه فکری لازم است که چیزی جز ایمان به خدا و دین باوری نیست.
کسی که به خدا و روز جزا اعتقاد داشته باشد زندگی برای او معنا پیدا می کند.
وقتی از مذهب و خداباوری سخن می‌گوییم، منظور اعتقاد حقیقی و ایمان واقعی است.
اگر کسی به معاد باور داشته باشد، زندگی دنیوی برای او هدف نخواهد بود. این باور، جهت‌گیری خاصی به او می‌دهد. فضای خداخواهی، برای خدا بودن و به سوی خداشدن و فضای اطمینان، مثبت‌نگری است نه اضطراب و منفی‌نگری.
هر چه درجه خلوص ایمان به خدا بیشتر و میزان آگاهی افزون‌تر باشد، به همان نسبت، آثار آن در اندیشه، احساس و رفتار فرد، ظاهر می‌شود. انسان در پناه توحید و توکل بر خدا، احساس پوچی نمی‌کند، دچار یأس نمی‌گردد، یقین دارد تلاشش اثری مثبت و نیکو بر جای خواهد گذاشت، کمترین کوشش او ضایع نمی‌شود، همه حوادث را بر اساس حکمت الهی تفسیر می‌کند.
امام صادق (ع) می‌فرمایند:
«خداوند بزرگ می فرماید: بنده با ایمان خود را در هیچ حالی قرار نمی‌دهم، مگر آن که همان را برای او مفید و خیر قرار داده باشم. پس باید به قضا و آنچه من خواسته‌ام، راضی باشد.»
