پایگاه خبری تحلیلی صبح تهران | sobheterhan.com

صبح تهران به نقل از پارسینه: در سال‌های اخیر کپی برداری تلویزیون از برنامه‌های مشابه خارجی بار‌ها مسئله ساز شده است. برنامه «عصر جدید» احسان علیخانی تقلیدی روشن از برنامه استعدادیابی «امریکن گات تلنت» است و «دورهمی» مهران مدیری هم از یک نمونه هندی به نام «شب‌های کمدی با کاپیل» الگو گرفته شده است که دکور اولیه آن هم مو به مو تقلید شده بود.

 

در تازه‌ترین مورد از این کپی کاری‌ها باید به مسابقه «سیم آخر» با اجرای رضا رشید پور اشاره کرد. «سیم آخر» یک مسابقه اطلاعات عمومی است که در آن یک تیم سه نفره باید سعی کند با پاسخ صحیح به سوال‌ها بمب هر مرحله را خنثی کند و امتیاز و جایزه بیشتری را نصیب خود کند. در هر قسمت چند تیم سه نفره به شکل جدا شرکت می‌کنند، رقیب هر تیم سه نفره ۷ بمب مسابقه است که باید سعی کنند در هر مرحله با پاسخ صحیح به سوال مربوط به هر بمب ان‌ها را خنثی کنند و در صورتی که سیم اشتباه به عنوان پاسخ بریده شود، بمب منفجر شده و موادی رنگی به صورت شرکت کنندگان پاشیده می‌شود.

این مسابقه، اما آن گونه که «تایمز اسرائیل» ادعا می‌کند، از مسابقه «بوم!» (صدای انفجار) الگوبرداری شده که سال ۲۰۱۴ روی آنتن رفته بود. تنها تفاوت‌های این دو مسابقه آن است که در نسخه اصلی یک تیم چهارنفره حضور داشته و تلاش می‌شده تا مجموعه‌ای از بمب‌ها با چهار سیم رنگی، به نشانه چهار جواب هر سوال، را خنثی کنند. در این مسابقه هم چنانچه سیم اشتباه قطع می‌شد، بمب منفجر شده و ماده‌ای کف مانند به شرکت کنندگان شلیک می‌شد. البته در نسخه های غیراسرائیلی تغییرات جزئی دیگری اعمال شده بود.

«کانال ۱۲» رژیم اسرائیل که پخش کننده این مسابقه بوده، علی رغم آنکه از این کپی برداری پولی نصیبش نشده چندان ناراحت نیست و حتی به نظر می‌رسد از این مسئله رضایت هم دارند.

 

«ایدو روزنبلوم»، مجری «بوم!» به این شبکه گفته است که «قانونی یا غیرقانونی، در نهایت مردم، هم در اسرائیل و هم در ایران از مسابقه با بمب‌ها لذت برده اند.»

او اضافه کرد: «من هرگز تصور نمی‌کردم عبارت «ایران روی بمب اسرائیل دست گذاشت» بدین شکل عجیب غریب تملق آمیز و سرگرم کننده باشد.»

این برنامه اسرائیلی پس از پخش با استقبال گسترده‌ای مواجه شده بود و مجوز ساخت نمونه مشابه آن به ده‌ها کشور دیگر از جمله آرژانتین، برزیل، فیلیپین، فرانسه، ویتنام، اسپانیا، قزاقستان و آمریکا هم فروخته شد و این احتمال مطرح است که سازندگان «سیم آخر» بدون اطلاع از منشا اصلی و با کپی برداری از نمونه‌های دیگر به فکر ساخت آن افتاده باشند.

با وجود این، مسابقه «سیم آخر» را باید نشانه‌ای دیگر از ضعف ایده پردازی و نوآوری در سازمان عریض و طویل صدا و سیما دانست که نه در دوران انحصار عملکرد قابل قبولی داشت، و نه اکنون در رقابت با تلویزون‌های اینترنتی و شبکه‌های ماهواره‌ای چیزی برای عرضه دارد.